Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι παγκόσμιες ημέρες. Βρίσκω ότι μοιάζουν αρκετά με παστίλιες, όχι όμως για τον πόνο του άλλου, αλλά για τον πόνο του μάρκετινγκ και του αδυσώπητου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι η τέλεια ευκαιρία για πωλήσεις -μια δόνηση του καταναλωτικού κοινού για να πάρει δράση και να ξεχυθεί για αγορές «ενόψει της τάδε επετείου».
Δεν είμαι σίγουρη όμως ότι μου συμβαίνει το ίδιο με αυτόν τον μήνα, τον Ιούνιο (Pride Month), που γιορτάζει παγκόσμια σε όλη του τη διάρκεια το δικαίωμα στην ισότητα. Αυτός ο μήνας είναι αφιερωμένος στην πολυχρωμία, στις παρελάσεις Gay Pride και στην LGTBQ+ κοινότητα που κατεβαίνει κάθε Ιούνιο στους δρόμους για να νορμαλοποιήσει τη διαφορετικότητα. Μια διαφορετικότητα που σε πολλούς στοιχίζει την ίδια τους τη ζωή. Σας φαίνεται συγκλονιστικό, το ξέρω. Κι εγώ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ αν δεν μου μετέφερε ψυχικός υγείας που πήρε μέρος στο πρόγραμμα Humanity in Action μια περίπτωση ενός gay άνδρα που έτρεμε να «βγει από την ντουλάπα» γιατί στην χώρα του εκτελούν εν ψυχρώ τους σεξουαλικά «αποκλίνοντες». Καλά διαβάσατε, σε 12 χώρες ακόμα ορίζουν τη θανατική ποινή για την ομοφυλοφιλία (Αφγανιστάν, Μπρουνέι, Ιράν, Μαυριτανία, Νιγηρία, Πακιστάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Υεμένη).
Είναι γεγονός! Η ετεροσεξουαλικότητα, ακόμα και στις πιο προοδευτικές χώρες, είναι το κοινωνικά αποδεκτό σενάριο. Κι αν αυτό δεν είναι ένα καλά χτισμένο κουτάκι της Πατριαρχικής συνείδησης που έχει ποτίσει τον κόσμο μας, τότε τι είναι; Όσο οι περισσότεροι σφυρίζουν αδιάφορα, εμείς ίσως πρέπει να πούμε τα αυτονόητα. Γιατί δεν χρειάζεται να είναι κανείς «διαφορετικός» για να ενοχληθεί από ένα κλισέ που περιορίζει, καταπιέζει και σε πολλές περιπτώσεις σκοτώνει κοινωνικές ομάδες. Όπως επίσης δεν χρειάζεται ένας άντρας να ντύνεται macho για να δηλώνει τις αντίστοιχες σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ας πούμε μόνο ότι δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε με την σεξουαλική ταυτότητα κανενός, πόσο μάλλον να την συγχέουμε με τις στιλιστικές του προτιμήσεις.
Το 2019 ο ηθοποιός Billy Porter εμφανίστηκε στα Oscars της χρονιάς φορώντας ένα υβριδικό tuxedo που έμοιαζε με φόρεμα. Ο Porter, όμως, τόλμησε να παίξει με τα όρια του θηλυκού και του αρσενικού φορώντας την gender–fluid δημιουργία του Christian Siriano, αφενός γιατί μιλάμε για Hollywood και αφετέρου γιατί ο ίδιος είναι ίσως το πιο διάσημο queer celebrity icon παγκοσμίως. Βέβαια, άνοιξε μια συζήτηση για το πόσο εμποτισμένοι στην τοξική αρρενωπότητα είναι οι στιλιστικοί κανόνες για τους άντρες και πόσο δικαίωμα έχουμε όλοι να είμαστε και να φοράμε, ό,τι μας αρέσει. Δύο χρόνια μετά έχουμε και έναν Harry Styles που ντύνεται κατά κόρον με θηλυκά στοιχεία και τουαλέτες, ενώ είναι σε σχέση με την Olivia Wilde, προσυπογράφοντας την σύμβαση της ελευθερίας στην έκφραση που ο Porter δημιούργησε.
Όμως όλα αυτά, μόλις άρχισαν να συμβαίνουν στο Hollywood. Το να είσαι queer προσωπικότητα και το να σε αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο κάθε στιγμή, ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές, στιλιστικές, θρησκευτικές απόψεις ή τα εκ γενετής χαρακτηριστικά σου στον υπόλοιπο κόσμο ακόμα δίνει τον δικό του αγώνα. Και οι αγώνες παιδιά, δίνονται στους δρόμους. Ή τουλάχιστον έτσι ξέρω εγώ.
