Τα πρώτα χρόνια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου ανέτρεψαν την εικόνα και την κοινωνική θέση της γυναίκας. Μιας και οι άντρες ήταν σημαντικοί αναλώσιμοι στρατιώτες, οι γυναίκες κλήθηκαν να κάλύψουν τα πρότερα πόστα τους. Ξεκίνησαν να δουλεύουν στα εργοστάσια και στα χωράφια και απ’ ότι φαίνεται, ξεκίνησαν να οδηγούν. Το 1915 η Effie Hotchkiss βούτηξε τη μητέρα της, Avis, και (πάνω σε μια Harley-Davidson V-twin) διέσχισαν διαμετρικά την Αμερική. Μπορεί να έγραψαν ιστορία ως “οι πρώτες γυναίκες που διάνυσαν 14.484 χιλιόμετρα πάνω σε δύο τροχούς”, αλλά το να οδηγεί κανείς μηχανή συνέχισε να θεωρείται ως ανδροκρατούμενο σπορ.
Περίπου έναν αιώνα αργότερα, το 2013, η φωτογράφος Lanakila MacNaughton έκανε την πρώτη της έκθεση φωτογραφίας παρουσιάζοντας το πρότζεκτ της «Womens Moto», σκιαγραφώντας τη σύγχρονη «γυναίκα μηχανόβια». Η Lanakila -μοτοσικλετίστρια η ίδια- έγινε -μέσα από το φακό της- το μέσο που οι γυναίκες riders απέκτησαν φωνή και βασικά υπόσταση.
Άραγε να είναι η McNaughton που αποτύπωσε αυτό που υπήρχε ήδη (μέσα από το δημοφιλές μέσω της φωτογραφίας) ο λόγος που το θέμα «δύο τροχοί» εκδημοκρατίστηκε; ή να είναι τα γεγονότα της εποχής μας πυροδότησαν τη μεγαλύτερη βόμβα που έχει υπάρξει ποτέ στο σύμπαν -την οργή γένους θηλυκού. Η Πατριαρχία μας εμπόδιζε για χρόνια, αλλά πλέον με κάθε σεξιστικό σκάνδαλο ένα παράρτημα μοτοσικλετιστών γένους θηλυκού φτιάχνετε εκεί έξω.
Τέτοιες λέσχες σε διάφορα σημεία της υδρογείου συστήνονται τα τελευταία χρόνια. Το 2013 φτιάχτηκε η πρώτη λέσχη, η «Babes Ride Out» στο Πόρτλαντ, Όρεγκον και το πρώτο «Girls Weekend» ήταν γεγονός. Γυναίκες από τις γύρω περιοχές καβαλούσαν τις μηχανές τους και τα Σαββατοκύριακα συναντούσαν άλλες γυναίκες με το ίδιο ενδιαφέρον, είτε για κάποιο roadtrip, είτε με σκοπό κάποιο κάμπινγκ ή φεστιβάλ. Σήμερα υπάρχει μια λέσχη μοτοσικλετιστριών στο Βερολίνο, οι «The Curves Berlin», μία στην Δανία με το όνομα «The Throttle Dolls», μια στο Σίδνεϊ οι «Foxy Fuelers» και διάφορες ακόμα στις Η.Π.Α. όπως οι «Tiny Daggers» και οι «The Littas». Η τελευταία έχει παραρτήματα σε πάνω από 160 πόλεις και πάνω από 4000 μέλη διασκορπισμένα σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ημιμαθείς και πως υπάρχουν κι άλλες λέσχες που δεν γνωρίζουμε, είτε γιατί μόλις συστάθηκαν είτε γιατί ακόμα δεν έχουν πάρει μορφή. Όσο υπάρχουν γυναίκες που στις φλέβες τους ρέει γκαζολίνη, θα συνεχίσουν να φτιάχνονται λέσχες και παραρτήματα. Το επόμενο γιατί να μην το φτιάξεις εσύ;