από την Κρίστελ Λιάκου
Συνήθως δεν γράφω με πρόσωπο και συναίσθημα, αλλά καταγράφω τα γεγονότα και τα σχολιάζω. Σε αυτή τη συνέντευξη θα κάνω μια παρατυπία. Τον Απόστολο Μαλεμπιτζή εσείς τον γνωρίσατε μέσα από διάφορες -καθόλου αδιάφορες- θεατρικές παραστάσεις τα τελευταία πέντε χρόνια που είναι ενεργός στο θέατρο. Από την άλλη εγώ τον γνώρισα όταν ακόμα “τρώγαμε” αποβολές από την τάξη στο λύκειο και ντυνόμασταν Edie (Sedgwick) και Andy (Warhol) τις απόκριες στα σχολικά πάρτι. Εννοείται ότι κανένας δεν καταλάβαινε τι είχαμε ντυθεί. Ο Απόστολος πάντα είχε την -ψαγμένη πάντα- ιδέα, η οποία του εξασφάλιζε πάντα κάποιο ρόλο. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι υποδύεται από τη στιγμή που χτυπάει το ξυπνητήρι του, μέχρι που με τα χρόνια δεν με απασχολεί αυτό μιας και ξέρω καλά οποιοδήποτε ρόλο και να “φοράει”. Από τις 2 Οκτώβρη του έχει προκύψει ένας ακόμα ρόλος -ή μάλλον ρόλοι- εν είδει της θεατρικής παράστασης Lulu στο BIOS και τον έβαλα να μας μιλήσει λίγο γι αυτόν(ους).
“…έπειτα απο κάθε θάνατο ενός προσώπου η Λούλου δίνει τη θέση της στον νεκρό και εκείνος γίνεται η νέα Λούλου, σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι της μαζί τους και να αναγεννάται κάτι πιο σκοτεινό” αναφέρει το δελτίο τύπου της παράστασης. Πως αισθάνεσαι να παίζεις δύο σημαντικούς ρόλους -Σεεν και Λούλου- μέσα σε μια ιστορία;
Ο Σεεν είναι ο καθρέφτης της Λούλου. Φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Ο Σεεν στη ζωή της Λούλου υπήρξε πατέρας, μέντορας, εραστής, δυνάστης -μια σχέση εντελώς εξαρτητική. Ανεξάρτητα ποιον ρόλο επιτελούσε στη εκάστοτε φάση της ζωής τη Λούλου, ο Σεεν ήταν πάντοτε παρών και ήταν ο μοναδικός άντρας που αγάπησε η Λούλου. Καταλαβαίνεις λοιπόν, πόσο με εξιτάρει να μπαίνω ως Σεεν στο έργο και να συναντώ τη Λούλου μετά ως κοινή φύση. Αναμφίβολα με ενδιέφερε η δική μου Λούλου να έχει κάτι από Σεέν, γιατί όπως ακούγεται άλλωστε και στην παράσταση “γιατί εγώ είμαι εσύ και εσύ εγώ”.
Ο Βέντεκιτ δημιουργεί “ένα πλάσμα μη συμβατό, άκρως σαγηνευτικό και υπέρμετρα σεξουαλικό” και όπως είναι λογικό, στην εποχή του 1895 εξοργίζει την κοινή γνώμη. Εν έτει 2017 η διασκευή του έργου του, τι στόχο έχει απέναντι στο σύγχρονο κοινό;
Το σκοτάδι έλκει τον άνθρωπο, γιατί συνδιαλεγόμαστε και αναμετριόμαστε μαζί του διαρκώς. Έτσι και η Λούλου, που φέρει κάτι τόσο έντονα σκοτεινό και ακραίο μπόρεσε να εξοργίσει, τότε, αφού καθρέφτισε όλα εκείνα που δεν επιτρεπόντουσαν να συμβαίνουν σε κοινή θέα. Στη σύγχρονη αυτή εκδοχή της παράστασης, που είναι ένα μεγάλο πάρτι με πολύ χρώμα, φως και μουσική, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το σκοτάδι. Κι εκεί έχει πολύ πόνο και μοναξιά αλλά και τον αγώνα με τις περισσότερες πληγές, αυτόν που φαίνεται πως ίσως για ότι παλεύουμε τελικά, είναι για να νιώσουμε πως έχουμε αγαπηθεί.
Τελικά σε τι τύπο ανθρώπου απευθύνεται η παράσταση;
Οι παραστάσεις θέλουν να απευθύνονται σε όλους. Προσωπικά δεν πιστεύω ούτε σε ηλικίες, ούτε σε καθορισμένες ομάδες κοινού. Οι θεατρικές παραστάσεις απευθύνονται άμεσα στο μυαλό μας, που είναι εμποτισμένο πια από τη τεχνολογία, τα media και τις εικόνες από πίξελ. Παραστάσεις που αγωνίζονται για την τάξη και την αισθητική σε μία περίοδο που τίποτα δεν είναι τακτοποιημένο. Στη συγκεκριμένη παράσταση λοιπόν η αισθητική της είναι αυτή που λειτουργεί ως καταλύτης για το αποτέλεσμα – την παραγωγή των αισθημάτων. Και μόνο γι αυτό, αξίζει να την παρακολουθήσει ο καθένας. Ή μάλλον ο καθένας που θέλει να αισθανθεί.
Ανάμεσα στους ρόλους έχεις μέχρι στιγμής ενσαρκώσει, ποιους ξεχωρίζεις;
Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Αγαπώ κάθε ρόλο και συνεργασία, αλλά περιμένω με λαχτάρα κάθε τι καινούργιο. Με τον ρόλο μου βέβαια ως Μπερναρντ Μαρξ στο ”Brave new World”, του Aldous Huxley στο Σύγχρονο Θέατρο, θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να ξαναβρεθώ.
Τι σημαίνει να είσαι νέος ηθοποιός στη σύγχρονη Ελλάδα και πόσο εύκολα μπορεί κανείς να δουλέψει πάνω σε ένα αμιγώς καλλιτεχνικό επάγγελμα;
Σημαίνει α) μία δεύτερη δουλειά παράλληλα, ώστε να αντέχεις οικονομικά, β) τύχη, ώστε να βρεθούν άνθρωποι στο ξεκίνημα σου με κοινές καλλιτεχνικές καταβολές ή κοινό όραμα, γ) μεγάλη θέληση, δ) αγάπη γι αυτό που κάνεις. Επιπλέον χρειάζονται σε πρώτο επίπεδο η προσαρμοστικότητα στις κακουχίες της όποιας δουλειάς και σε δεύτερο επίπεδο, η ευγένεια. Πάντως με αγώνα και πολλή αγάπη, πιστεύω ακράδαντα ο καλός και το καλό στη ζωή αυτή μπορούν να νικήσουν
Αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις ένα πράγμα στο θέατρο δια μαγείας, ποιο θα ήταν αυτό;
Να αρχίσει στην Ελλάδα να αντιμετωπίζεται ως δουλειά.
* Η παράσταση πάρτι με αφορμή τη Λούλου του Φ.Βέντεκιντ λαμβάνει χώρο στο BIOS κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:00 μ.μ.
* Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Διασκευή: Δήμητρα Τάμπαση
Σκηνικά: Έφη Ηλιάδου
Μουσική: Μαριλένα Ορφανού
Κόστουμια: Βασιλεία Ροζάνα
Φώτα: Άλεξ Αλεξάνδρου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ευα Οικονόμου – Βαμβακά, Θεώνη Τσούρμα
Παραγωγή: Σωτηρία Τάμπαση
Οργάνωση Παραγωγής: Έλλη Μπορνόβα
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αντωνίνα Βλουτή, Νίκος Γεωργίου, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Ιάσονας Παπαματθαίου, Κωστής Στεφανής, Μυρτώ Στράμπη, Ορέστης Τρίκας
Μουσικοί επί σκηνής: Someone Who Isn’t Me aka S.W.I.M.
Τζίνα Δημακοπούλου (κιθάρα)
Μαριλένα Ορφανού (πλήκτρα, φωνή)
Μαρία Χατζάκου (τύμπανα, πλήκτρα)